Αγροβιοτεχνολογία:Yπέρ ή κατά?Λάθος ερώτηση,λάθος απάντηση.

source

Εδώ και 30 χρόνια οι εφαρμογές των γενετικών τεχνολογιών και οι ποικίλες αντιδράσεις που προκαλούν στο κοινό, την επιστημονική κοινότητα και τις κυβερνήσεις, δείχνουν ότι βαδίζουμε σε ένα νέο κόσμο ή μήπως δεν είναι τόσο ποιητικά ή ρομαντικά, όπως μερικοί πιστεύουν? Από τα ραδιοσήματα και την οργανική χημεία, στην εξερεύνηση του διαστήματος και την πυρηνική τεχνολογία κάθε βήμα της ανθρωπότητας σε ένα νέο πεδίο πρόκειται και οφείλει να προκαλέσει αντιδράσεις, να διαμορφώσει απόψεις και να κατευθύνει τη διανόηση και τις εκφάνσεις τις σε ένα περίπλοκο δίκτυο υποθέσεων, αποδείξεων, θεωριών, πειραματισμών και αντιπαλοτήτων.

Σε αυτό το μοτίβο τα τελευταία χρόνια ο διάλογος/διαμάχη για τις εφαρμογές της γενετικής τεχνολογίας προβληματίζει πολλά think tanks σε όλο τον κόσμο, ΜΚΟ, συσπειρώσεις κρατών, επιστήμονες και λόμπυ. Πολλά είναι εξάλλου τα παραδείγματα, όπου ο όρος γενετικοί τροποποιημένοι οργανισμοί έχει γίνει «παγίδα» τηλεθέασης από τα ΜΜΕ (τρόφιμα Φράνκενστάϊν, «μεταλλαγμένα»), επιλεκτικό κριτήριο για την οικολογική ευαισθησία του κοινού και κοινός παρονομαστής opinion leaders από τη βιοτεχνολογική βιομηχανία αλλά και από οικολογικές ΜΚΟ.

Στον χώρο της αγροβιοτεχνολογίας, όπου χρησιμοποιούνται γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί (Γ.Τ.Ο) τα δύο στρατόπεδα επιδεικνύουν μαχητικά τις θέσεις τους. Από τη μία πλευρά αυτοί που τάσσονται υπέρ της τεχνολογίας παρουσιάζουν διάφορα πλεονεκτήματα, όπως ότι τα ΓΤ φυτά αναπτύσσονται γρηγορότερα και εμφανίζουν μεγαλύτερη απόδοση σε μικρότερο ποσοστό γης ενώ μπορούν να σχεδιαστούν, ώστε να εμφανίσουν ανθεκτικότητα σε αβιοτικούς παράγοντες (ξηρασία, αλατότητα εδάφους, ύπαρξη βαρέων μετάλλων, ψύχος), σε ζιζάνια και παράσιτα, μειώνοντας την ανάγκη για τη χρήση φυτοφαρμάκων και μειώνοντας την αρνητική επίδραση αυτών των χημικών παραγόντων στο έδαφος, το νερό και τη δημόσια υγεία, ενώ παράλληλα προστατεύουν τις υπάρχουσες δασικές εκτάσεις. Aκόμη προωθούνται ως μια πρακτική που πρέπει να εφαρμοστεί παράλληλα με τη συμβατική γεωργία και τις βιολογικές καλλιέργειες, ώστε να αντιμετωπιστεί case-by-case το πρόβλημα της σίτισης του πληθυσμού και η αποδοτική παραγωγή τροφής στις αναπτυσσόμενες χώρες, καθώς στα επόμενα 50 χρόνια τα περιθώρια θα έχουν στενέψει επικίνδυνα και τα επιπλέον 3 δισ. (WHO) μέχρι το 2050 θα πιέσουν προς αποδοτικές και με ελάχιστες ζημιές σοδιές. (1) Από την άλλη πλευρά, όσοι επικρίνουν τους ΓΤΟ παρουσιάζουν τις παραπάνω εκτιμήσεις ως μη ικανές να πείσουν το κοινό και διατείνονται ότι ο όποιος κίνδυνος υπερκαλύπτει τα οφέλη αυτών των τεχνολογιών. Οι κίνδυνοι που παρουσιάζουν συνήθως έχουν να κάνουν με την αλλεργιογόνο δράση ουσιών, που παράγουν τα ΓΤ φυτά και με την εξάπλωση της ανθεκτικότητας ενάντια σε αντιβιοτικές ουσίες, σε παθογόνους μικροοργανισμούς. Οι επικριτές της αγροβιοτεχνολογίας αμφισβητούν τα παρουσιαζόμενα ως πλεονεκτήματα για το περιβάλλον και τα ζώα καθώς εκδηλώνουν το φόβο τους ότι το ανασυνδυασμένο DNA των ΓΤ φυτών μπορεί να μεταφερθεί σε άλλα φυτά και να απειλήσει την βιοποικιλότητα, να δημιουργηθούν υπερζιζάνια ή να οδηγήσουν στην «κατά λάθος» εξόντωση οργανισμών. Επίσης τονίζουν ότι η χρήση ΓΤ φυτών δεν είναι ικανή να θρέψει τον παγκόσμιο πληθυσμό, δίχως σοβαρές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αλλαγές.

Σύμφωνα με τους Trewavas και Leaver, όπως με κάθε νέα τεχνολογία το κοινό θέλει να δεχτεί τα οποιαδήποτε πλεονεκτήματα με σχεδόν μηδενικό ρίσκο. Ο τρόπος όμως που εισήχθησαν τα γενετικά τροποποιημένα φυτά (ΓΤΦ-αγρωστώδη) στην παγκόσμια αγορά οδήγησε στην απώλεια της υποστήριξης της κοινής γνώμης, γεγονός που χρησιμοποιήθηκε από μη αντιπροσωπευτικές ομάδες και ακτιβιστές για να προωθήσουν την ατζέντα τους, να ενισχύσουν την δημοφιλία τους και να αποκτήσουν περισσότερη οικονομική υποστήριξη. Σύμφωνα με τους συγγραφείς ορισμένοι υποθέτουν ότι το ρίσκο από τα ΓΤΦ έχει αυξηθεί τεχνητά, με αποτέλεσμα η κεκτημένη γνώση να απορρίπτεται για χάρη ιδεοληψιών, ενώ παράλληλα απαιτούνται απόλυτες εγγυήσεις για την ασφάλεια, που είναι δύσκολο να δοθούν καθώς δεν υπάρχει η απόλυτη γνώση για το οτιδήποτε. Ακόμη επισημαίνουν ότι, τα όποια standards απόλυτης βεβαιότητας θα εμποδίσουν την εμφάνιση των πλεονεκτημάτων αυτής της τεχνολογίας ενώ η ύπαρξη του ηθικού χρέους για τη μή πρόκληση ζημίας συμβαδίζει με την υποχρέωση για το καλύτερο σε έναν ανισόρροπο κόσμο.

Σε αυτό το πλαίσιο οι ερευνητές από τα πανεπιστήμια του Εδιμβούργου και της Οξφόρδης, εξετάζοντας το ερώτημα αν η αντίθεση στους ΓΤΟ είναι πολιτική ή επιστήμη, εξέτασαν και απάντησαν σε μερικά κεντρικά ζητήματα, που κατά καιρούς χρησιμοποιούνται από πολέμιους της αγροβιοτεχνολογίας:

1. Είναι τα ΓΤ φυτά κάτι νέο ή η επέκταση της υπάρχουσας διασταύρωσης φυτών,
2. Τί συμβαίνει με τη ροή γονιδίων σε άλλους οργανισμούς από τα ΓΤ φυτά;
3. Kινδυνεύουν οι πεταλούδες και συγγενή λεπιδόπτερα, από την έκφραση εντομοκτόνων ουσιών, από τα ίδια τα φυτά; (πεταλούδες vs bt εντομοκτόνου πρωτεϊνης)
4. Μπορούν να οδηγήσουν τα ΓΤ φυτά ανθεκτικά σε ζιζανιοκτόνα, σε αύξηση της χρήσης των ζιζανιοκτόνων; (2)

Οπότε όπως είναι προφανές γεννώνται πολλά ερωτήματα ενώ υπό εξέταση είναι και ο τρόπος προσέγγισης του προβλήματος. Μπορεί η περίπτωση των ΓΤ φυτών να εξεταστεί υπό το πρίσμα μιας αξιολόγησης κινδύνου (risk assesment), αποκλείωντας τα εμπλεκόμενα ηθικά και κοινωνικά ζητήματα και απαιτώντας μόνο την «τεχνική» ματιά ειδικών? Υπό αυτό το πρίσμα μια πρόσφατη μελέτη που ασχολείται με την κοινωνία και την επιστήμη απορρίπτει την επιστημονική προσέγγιση και επιτάσσει ότι η ρυθμιστική ικανότητα της εισαγωγής της αγροβιοτεχνολογίας, πρέπει να είναι αποκλειστικό δικαίωμα της κοινωνίας μέσω δημόσιας συζήτησης κι όχι των επιστημόνων. Αναπτύσσουν αυτόν τον προβληματισμό με το επιχείρημα ότι η έννοια της δημοκρατικότητας έχει ακριβώς αυτή τη σημασία ανεξαρτήτως αν το κοινό δεν διαθέτει το επιστημονικό υπόβαθρο να κατανοήσει την τεχνολογία και να ορίσει ποιοί παράμετροι θα οριστούν ως πιθανοί κίνδυνοι, ακόμη κι αν αυτή η πρακτική δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα.Σύμφωνα με το άρθρο τα επιχειρήματα «αποκλεισμού» της επιστημονικής άποψης έχουν να κάνουν με:

1. Την αδυναμία των επιστημόνων να κατανοήσουν τα διάφορα ηθικά ζητήματα.
2. Οι επιστήμονες δεν μπορεί να γνωρίζουν για τις αξίες που θέτει το κοινό σε προτεραιότητα, οπότε δεν μπορεί να αποφασίσει εκ μέρους του.
3. Ο επιστήμονας μπορεί να επηρεαστεί από την κοινωνική του θέση ή από το προσωπικό όφελός του.
4. Η διασύνδεση της βιομηχανίας και των επιστημόνων.
5. Οι Κυβερνητικοί μηχανισμοί (FDA, EPA) συχνά συμβουλεύονται και τη βιομηχανία, όταν θέτουν κανόνες και ρυθμίσεις. (3)

Η αλήθεια είναι ότι οι παραπάνω θέσεις δημιουργούν δίπολα και χώρους Υπερ/Κατά δίχως να λαμβάνουν υπόψη ότι σε ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα, που αφορά όλους, η αυστηρή οριοθέτηση και η πίστη σε δόγματα δεν μπορεί να αποδώσει ποτέ. Το ζήτημα δεν είναι η δημιουργία στεγανών και η ενίχυση των «στρατοπέδων» ή των παράπλευρων συμφερόντων διαφόρων οργανώσεων, είτε κυβερνητικών ή μή κυβερνητικών καθώς είναι πιο εύκολο να πείς ναι ή όχι, από το να εξεταστεί το ζήτημα από όλες τις πλευρές.

Άρα προκύπτει ότι η επιστημονική κοινότητα πρέπει να δημοσιοποιεί δεδομένα, να λειτουργεί με όρους «Good Practice» και να δίνει το παρόν στην ενημέρωση ή την αντιπαράθεση, όχι για να κερδίσει την εύνοια των συναδέλφων αλλά για να προσφέρει στέρεο υπόβαθρο σε ένα κοινό, που προσπαθεί να ενημερωθεί από τους αρμόδιους αλλά δεν τους βρίσκει. Είναι επομένως απαραίτητο ο επιστήμονας να βρίσκεται μέσα στην κοινωνία κι όχι εκτός αυτής, είτε παρασυρόμενος από οικονομικά συμφέροντα ή αποκλεισμένος από μια αυτιστικά αντιδραστική κοινωνία απέναντι στην επιστήμη.

Από την άλλη το κοινό, οφείλει να ενημερώνεται όσο πιο σφαιρικά και ανεξάρτητα γίνεται, καθώς το κλειδί δεν είναι μόνο η πληροφορία, αλλά και η ανεξαρτησία της πηγής της από κέντρα, που προαποφασίζουν για τη μορφή που θα έχει. Επίσης οι άμυνες του κοινού θα πρέπει να είναι τέτοιες, ώστε να εμφανίζει αντοχές ενάντια στην τρομολαγνεία και την καλλιέργεια φοβιών και υστερίας. Το ζήτημα δεν είναι η αντιπαράθεση, αλλά ο διάλογος και όταν από το διάλογο λείπει ο πλουραλισμός και η ορθή, αδέσμευτη κρίση τότε η προκατάληψη, ο φανατισμός και η άγνοια είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε μή λύση ή ακόμα χειρότερα σε κάποια πολύ χειρότερη εναλλακτική.

Άρα είναι επιτακτική η ανάγκη όχι μόνο να πληροφορηθεί το κοινό και ο διάλογος να μην παραμένει μόνο στον παράγοντα κινδύνου, αλλά να εξετάστούν τα κοινωνικά, πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα που εμπλέκονται, με τρόπο που να αντανακλά όλες τις πτυχές του προβλήματος, ώστε να κατατεθούν καλά θεσμοθετημένες ρυθμίσεις και πολιτικές.(4)

(1) Genetically modified crops: hope for developing countries?

(2) Is opposition to GM crops science or politics?

(3) Βeyond risk

(4) The real and perceived risks of genetically modified organisms

O oρισμός της ζωής (με ερωτηματικό)

πηγή:NASA

Mερικές φορές, έχω την τάση να διαβάζω παλιά ποστ μου και προσπαθώ να κρίνω/εξετάσω αποστασοποιημένα τα γραφόμενα, για να δω πού θα οδηγηθώ. Αυτή τη φορά μάλλον μπερδεύτηκα παρά κατέληξα κάπου. Το ποστ «Ο ορισμός της ζωής» έκανε μια εισαγωγή με ερωτήματα, όπως Ποιός είναι ο ορισμός της ζωής και για ποιό λόγο έχει σημασία ένα τέτοιο ερώτημα για την επιστημονική κοινότητα και όχι μόνο.

Ξεκίνησα αποδομώντας λοιπόν τα ερωτήματα κάνοντας το πιο απλό, σημειώνοντας δηλαδή τον βιολογικό ορισμό της ζωής: ¨The state that distinguishes organisms from inorganic matter, manifested by growth, metabolism, reproduction, and adaptation. It includes the course of existence, the sum of experiences, the mode of existing, or the fact of being. (Random House Unabridged Dictionary, 2d ed; Dr. James H. Cassedy, NLM History of Medicine Division) ¨

Η κατάσταση που διαχωρίζει τους οργανισμούς από την ανόργανη ύλη, χαρακτηριζόμενους από την ανάπτυξη, μεταβολισμό, αναπαραγωγή και προσαρμογή. Περιλαμβάνει την πορεία της ύπαρξης, το σύνολο των εμπειριών, τον τρόπο ή το γεγονός της υφιστάμενης ύπαρξης.

Στη συνέχεια κάποια γεγονότα πυροδότησαν μια αυτόματη νοητική σύνδεσή τους με τον ορισμό της ζωής, που συνέχιζαν να στριφογυρίζουν σε ανεξάρτητες τροχιές γύρω από τα τρία γράμματα της λέξης.

• Οι προσπάθειες του Ινστιτούτου του Craig Venter (του πρωτοπόρου, αμφιλεγόμενου, άπληστου(?) επιστήμονα), να ανα-συνδυάσει κατά σειρά τμήματα συνθετικού DNA, ώστε να προκύψει το πλήρες γονιδίωμα ενός βακτηρίου συνθετικά, θέλοντας να αποδείξουν ότι μπορούν να σχεδιαστούν μικροοργανισμοί από το μηδέν για να παράγουν υδρογόνο ή να απορροφούν την περίσσεια διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα.
• Το πεδίο της τεχνητής (artificial) ζωής με σκοπό την εξέταση των επιστημονικών, φιλοσοφικών και κοινωνικών θεμάτων που έχουν σχέση με την αυξανόμενη ικανότητα σύνθεσης από το μηδέν συμπεριφορών, που άπτονται του ορισμού της ζωής και έχουν ως σημείο εκκίνησης υπολογιστικά συστήματα, μηχανές, μόρια και άλλα εναλλακτικά μέσα. Όπως αναφέρεται στο περιοδικό του ΜΙΤ “Artificial Life”, επεκτείνοντας τους ορίζοντες της εμπειρικής έρευνας στη βιολογία υπό το δόγμα της ζωής όπως την ξέρουμε, μπορούμε να περάσουμε στο χώρο της ζωής, όπως θα μπορούσε να είναι ή ήταν, εξετάζοντας το πώς ξεκίνησε η ζωή, την αυτο-οργάνωση των οργανισμών, την εξέλιξη και τις διάφορες οικολογικές δυναμικές συνιστώσες, την ρομποτική και ζωική συμπεριφορά κτλ.
• Η προσεδάφιση του Φοίνικα της NASA στον βόρειο αρκτικό του Άρη, όπου θα σκάψει σε βάθος μισού μέτρου όχι για να βρεί απόδειξη ύπαρξης ζωντανού οργανισμού, υπό τη μορφή μικροοργανισμών αλλά για να απαντήσει στο ερώτημα αν το περιβάλλον (ακόμη και το υπεδάφιο) του πλανήτη μπορούσε ή μπορεί να υποστηρίξει τη ζωή. Στην αναζήτηση αυτή θα ψάξει για τα απαραίτητα συστατικά της ζωής, όπως πηγή ενέργειας, οργανική ύλη και νερό.
• Η είδηση ότι εντοπίστηκαν σε μετεωρίτη, ίχνη από μερικές νουκλεοβάσεις (ουρακίλη και ξανθίνη), δηλαδή κάποιους από τους θεμέλιους λίθους (και ενδιάμεσες ενώσεις) του DNA και του RNA, που αποκλείονται να προήλθαν από επιμόλυνση με οργανισμούς από τη Γη, αλλά στηρίζουν σημαντικά τη θεωρία, ότι τα χημικά μόρια για να ξεκινήσει η αντίδραση της ζωής στον προβιοτικό πλανήτης μας, έφτασαν εδώ από το διάστημα, πάνω σε μετεωρίτες.

Το αποτέλεσμα της σύνδεσης αυτών των γεγονότων με τα ερωτήματα, ήταν απλά ένας κύκλος, που με οδήγησε πάλι στην αρχή. Χρειάζεται ο ορισμός της ζωής?Xρειάζεται να ψάχνουμε για στοιχεία σε πλανήτες και φεγγάρια εκατομύρια χιλιόμετρα μακρυά, αλλά και σε δομές με μέγεθος μερικών εκατομμυριοστών του μέτρου?Ίσως τελικά δεν χρειάζεται ο ορισμός, τόσο για χάρη του να ορίσει αυτό το ¨μυστηριακό¨ φαινόμενο αλλά για έναν πιο απλό λόγο. Αιώνες τώρα, από τον καιρό του Αριστοτέλη, εως την εποχή των Αλχημιστών του Μεσαίωνα, οι ερωτήσεις είχαν μεγαλύτερη αξία από τις απαντήσεις. Η ατέρμονη αναζήτηση πνευματικών σπαζοκεφαλιών και πρακτικών προκλήσεων, έδωσε, έδινε και συνεχίζει να δίνει μια ανεξάντλητη καύσιμη ύλη στα μυαλά φιλοσόφων, επιστημόνων, άμυαλων, καιροσκόπων και διανοητών για να κινούν την αεικίνητη ανθρώπινη περιέργεια. Ίσως τελικά δεν έχει σημασία αν θα δοθούν ποτέ απαντήσεις για το «μυστήριο» της ζωής, ούτε αν έχουν αξία οι αναλύσεις επί αναλύσεων για τον λόγο ύπαρξης και το σκοπό της ανθρώπινης περιέργειας. Οι προκλήσεις και μόνο είναι οι φωτεινές επιγραφές στο σκοτεινό μονοπάτι της περιέργειας και κανένας δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα το τελικό (αν υπάρχει) αποτέλεσμα. Αρκεί που συνεχίζουμε να σκεπτόμαστε, να αμφισβητούμε, να ερευνούμε, να αποδεχόμαστε και να απορρίπτουμε δίχως να κουβαλούμε την άγνοια, τη μισαλλοδοξία και τη μοιρολατρεία. Καλή μας τύχη.

UPDATE - Το biology4u επέστρεψε.Let's rock 'n' roll babe!

Μετά από καιρό "ξανακυκλοφορεί" με διαφορετική μορφή, δυναμικότερο ύφος και χροιά και πιο πλουραλιστικό σχήμα το on-line περιοδικό βιολογίας biology4u με στόχους όπως αναφέρεται και στο editorial :

• Να παρουσιάζουμε και να σχολιάζουμε από τις ειδήσεις που αφορούν στη Βιολογία, όσες κρίνουμε σημαντικότερες και πιό ενδιαφέρουσες για τον έλληνα περιηγητή του διαδικτύου.
• Να φιλοδοξούμε να πραγματώσουμε μέσω του Biology4u το κυρίαρχο δίδαγμα που απορρέει από τη μεγάλη επιστημονική επανάσταση της Βιολογίας του 20ου και 21ου αιώνα: Την ανάγκη για μια νέα σύνθεση ανάμεσα στα διαφορετικά βιολογικά αντικείμενα και στους χώρους στους οποίους αυτά εξασκούνται.
• Να προβάλλουμε, στο πλαίσιο της τεράστιας πολιτισμικής επίδρασης που ασκεί η σύγχρονη βιολογική επανάσταση, στις σύγχρονες κοινωνίες, κάθε αντικείμενο που φωτίζει τη σχέση ανάμεσα στη Βιολογία και τον κόσμο των ιδεών.

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια θα σας περιμένω κι εγώ με τη σειρά μου και από εκεί μεριά, όπου φιλοξενούμαι.

Eίναι τα αναψυκτικά διαίτης τόσο διαίτης?

Μετά τις διατροφικές θηριωδίες των τελευταίων ημερών,που ξεκίνησαν με ελάφια ραγού και έφτασαν σε γαριδοκαβουρομακαρονάδες (απέκτησα προσωπικό σεφ συν τοις άλλοις) και ξεπλένοντας το άμοιρο στομάχι μου με λίτρα μπύρας και sprudel έπεσα σήμερα σε μερικά ωραία αρθράκια στο science blogs που έκαναν τον υποθάλαμό μου να μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι.

Κι αυτό γιατί σύμφωνα με μία έρευνα, τα λεγόμενα 0% αναψυκτικά, όχι μόνο δεν βοηθούν κάποιον να κάνει δίαιτα, αλλά εκδικούνται τον καταναλωτή με αύξηση του βάρους του και μπέρδεμα των περίπλοκων βιοχημικών πάρε-δώσε μεταξύ στομάχου και εγκεφάλου.

Τι παίζει λοιπόν?

Μελετήθηκαν 2 ομάδες ποντικιών, όπου στη μία δίνονταν γιαούρτι που περιείχε τη φυσική γλυκαντική ουσία γλυκόζη (15 θερμίδες/κουτάλι του τσαγιού) και στην άλλη ομάδα γιαούρτι που περιείχε την τεχνητή γλυκαντική ουσία ζαχαρίνη (0 θερμίδες/κουταλάκι). Θα περίμενε κανείς τα ποντικάκια που τρώνε γιαούρτι με γλυκόζη να γίνονται υπέρβαρα και να σέρνονται βαριεστημένα στα κλουβιά τους αλλά τα αποτελέσματα έδειξαν κάτι το διαφορετικό. Τα ποντίκια που τρέφονταν με γιαούρτι, που περιείχε ζαχαρίνη πάχυναν, κατέληξαν να λαμβάνουν περισσότερες θερμίδες, αυξήθηκε ο λιπώδης ιστός τους και τραβούσαν το δρόμο προς την παχυσαρκία.

Αυτό όμως πώς εξηγείται?

Σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης :

“Animals may use sweet taste to predict the caloric contents of food. Eating sweet noncaloric substances may degrade this predictive relationship, leading to positive energy balance through increased food intake and/or diminished energy expenditure.”

Πάλι ο Πάβλωφ έχει βάλει το χεράκι του.Όταν τρώμε ένα γεύμα, που περιέχει γλυκόζη/είναι γλυκό κτλ, τότε το στομάχι δίνει την εντολή στον εγκέφαλο ότι πλησιάζει γεύμα πλούσιο σε θερμίδες, σαν καμπανάκι, ώστε να προετοιμαστούμε μεταβολικά για ότι πρόκειται να ακολουθήσει.Όταν όμως με τις τεχνητές γλυκαντικές ουσίες οι θερμίδες δεν ακολουθούν της γλυκιάς γεύσης, τότε ο εγκέφαλος μπερδεύεται με αποτέλεσμα να δίνει την εντολή στον οργανισμό να αναζητήσει τις θερμίδες που δεν ήρθαν ποτέ, οδηγώντας σε μεγαλύτερη κατανάλωση τροφής. Οπότε με τα διαιτητικά αναψυκτικά ακολουθεί και περισσότερο φαγητό και οι επιστήμονες βλέπουν συσχετισμό μεταξύ της αύξησης χρήσης τεχνητών γλυκαντικών και της αύξησης της παχυσαρκίας και του διαβήτη. Άρα κάποιος όχι μόνο δεν απαλάσσεται από τις θερμίδες, αλλά αυτές επανέρχονται εκδικητικά και σε μεγαλύτερες ποσότητες.

Η πρότασή μου.Στίψτε μερικά πορτοκάλια και αφήστε τις 0% κοκακόλες. Και λίγη άσκηση δεν βλάπτει.

Source

Ε-vac

"Οι ολιγοήμερες διακοπές μου"

Θα λείψω για λίγο και μιας και έχω στερέψει από ιδέες, ενέργεια και διάθεση πρέπει να προσφύγω στην πάρα πολύ εύκολη λύση. Δηλαδή να βρω ένα πιασάρικο βιντεάκι από το τιούμπ, να κλοπυπεηστιάσω και το κείμενό του και έτοιμος...να αράξω μετά και να ψαρέψω χιτς και κόμμεντζ.
Οπότε πιστός στις αρχές μου, δεν θα σχολιάσω τα πολύ σημαντικά θέματα της επικαιρότητας, όπως τους γάμους των γκέηζ, ούτε τη σφαγή του τύπου από τους 2 ξένους, αλλά σας παρακαλώ για ένα πράγμα και μόνο...Μην πιείτε εκείνο το ακριβό γάλα για 10 μέρες.Και αν τα παιδιά σας έχουν τόσο ανάγκη από αυτό, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε.Στα 16 τους θα καπνίζουν και θα πίνουν σφηνάκια Τζακ Ντάνιελζ στα κλαμπίδια...οπότε δεν θα χάσουν τίποτα με λιγότερο ασβέστιο. Εναλλακτικά δώστε τους φέτα ή εκείνο το γαλατάκι του ιδιώτη, που δεν είναι ούτε κουμπάρος, ούτε υπερβιομήχανος. Ρε καταναλωτή δεν μπορείς να απαιτείς και να γκρινιάζεις για την ακρίβεια από το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά να μην μπορείς να κόψεις καμία από τις ακριβές σου συνήθειες, ούτε για μια βδομάδα συμβολικά. Εξάλλου όλοι γνωρίζουμε ότι αερίζοντας δεν βάφονται ωά.
Εις το επανιδείν.

DANCE, MONKEYS, DANCE
by Ernest Cline

There are billions of galaxies in the observable universe
And each of them contains hundreds of billions of stars
In one of these galaxies
Orbiting one of these stars
Lies a little blue planet
And this planet is run by a bunch of monkeys


Now these monkeys don’t think of themselves as monkeys
They don’t even think of themselves as animals
In fact, they love to list all the things that they think
separate them from the animals:
Opposable thumbs
Self-awareness
They use words like Homo Erectus and Australopithecus

You say Toe-mate-o, I say Toe-motto
They’re animals all right
They’re monkeys
Monkeys with high-speed digital fiber-optic technology
But monkeys nevertheless

I mean, they’re clever
You’ve got to give them that
The Pyramids, skyscrapers, phantom jets,
the Great Wall of China
That’s all pretty impressive
For a bunch of monkeys

Monkeys whose brains have evolved
to such an unmanageable size
that it’s now pretty much impossible
for them stay happy for any length of time

In fact, they’re the only animals that think
they’re supposed to be happy
All of the other animals can just be

But it’s not that simple for the monkeys

You see, the monkeys are cursed with consciousness
And so the monkeys are afraid
So the monkeys worry
The monkeys worry about everything
but mostly about what all the other monkeys think
Because the monkeys desperately want to fit in
with the other monkeys

Which is pretty hard to do
because a lot of the monkeys hate each other
This is really what separates them from the other animals
These monkeys hate
They hate monkeys that are different
Monkeys from different places
Monkeys who are a different color

You see, the monkeys feel alone
All six billion of them

Some of the monkeys pay another monkey
to listen to their problems

The monkeys want answers
and the monkeys know they're going to die
So the monkeys make up gods
and then they worship them
Then the monkeys start to argue
over whose made-up god is better
Then the monkeys get really pissed off
and this is usually when the monkeys decide
that it’s a good time to start killing each other

So the monkeys wage war
The monkeys make hydrogen bombs
The monkeys have got their entire planet
wired up to explode

The monkeys just can’t help it

Some of the monkeys play to a sold out crowd of other monkeys

The monkeys make trophies
and then they give them to each other
Like it means something

Some of the monkeys think they've all figured out
Some of the monkeys read Nietzsche
The monkeys argue about Nietzsche
without given any consideration to the fact that Nietzsche
was just another monkey

The monkeys make plans
The monkeys fall in love
The monkeys have sex
and then they make more monkeys

The monkeys make music
and then the monkeys dance
Dance, monkeys, dance

The monkeys make a hell of a lot of noise

The monkeys have so much potential
if they would only apply themselves

The monkeys shave the hair off of their bodies
in blatant denial of their true monkey nature

The monkeys build giant monkey hives that they call "cities"

The monkeys draw a lot of imaginary lines in the dirt

The monkeys are running out of the oil
which is what fuels their precarious civilization

The monkeys are polluting and raping their planet
like there's no tomorrow

The monkeys like to pretend that everything is just fine

Some of the monkeys actually believe that the entire universe
was created for their benefit

As you can see . . . these are some messed up monkeys

These monkeys are at once the ugliest
and the most beautiful creatures on the planet

And the monkeys don’t want to be monkeys
They want to be something else
But they're not.

Φταίει το σύστημα?

"Λουλούδια για την κυρία"

Aκούω συνεχώς γύρω μου ότι ένα από τα πιο δυνατά trends στην επιστήμη και την τεχνολογία είναι το Interdisciplinary ύφος των διαφόρων ρευμάτων, τα οποία παντρεύουν διαφορετικούς χώρους και γεννούν υβριδικά σχήματα πιο αποδοτικά και επικερδή για την επιστήμη και το κοινωνικό σύνολο. Εδώ κάποιοι άλλοι πιο μάγκες γράφουν για το νευρωνικό βουδισμό...

Σε αυτό το μοτίβο και επειδή τον τελευταίο καιρό με απασχολούν επίμονα κάποια θέματα μηχανικής βιολογικών αντιδράσεων, σκέφτηκα τί άλλο.Να προσπαθήσω να αναλύσω κάποιο θέμα (όσο πιο φλέγον τόσο πιο ψαρωτικό το αποτέλεσμα) με μια Interdisciplinary ματιά συνδυάζοντας βιοαντιδραστήρες και κάτι άλλο. Για να δούμε θα πετύχει?

Ξεκινώ λοιπόν.

Ας θεωρήσουμε τον χώρο των πανεπιστημίων ως ένα σύστημα συγκεκριμένου όγκου, όπου οι ζωντανοί καταλύτες είναι οι φοιτητές και το υπόστρωμα, το οποίο χρειάζονται είναι η παιδεία. Το υπόστρωμα είναι πολύ βασικό γιατί δίχως αυτό οι καταλύτες δεν μπορούν να παράγουν προϊόντα όπως η επιστημονικότητα (κάποιοι τα αποκαλούν πλέον προσόντα σε C.Vs), πολιτική (του πολίτη) συνειδητοποίηση, κριτική στάση, ορθολογισμός κτλ.Το ωραίο είναι ότι μερικές φορές το σύστημα ανατροφοδοτείται από τα προϊόντα του και προκύπτει υψηλής στάθμης έρευνα, καλύτερη λειτουργία σε optimized συνθήκες κτλ. Όπως κάθε σύστημα χρειάζεται μια σταθερή εισροή από κάποιους παράγοντες, ώστε να μπορέσει να γίνει η παραγωγή των παραπάνω «προϊόντων» σε υψηλούς ρθυμούς αλλά και με υψηλή ποιότητα άρα και αξία. Αυτοί οι παράγοντες είναι οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οι υποδομές όπως βιβλιοθήκες, εστίες, εργαστήρια, χώροι πολυμέσων κτλ και φυσικά κι άλλα πολλά τα οποία προκύπτουν από τη μετατροπή χρήματος σε αυτά.

Πάρα πολύ ωραία.Οπότε ένας σημαντικός παράγοντας που απαιτεί το σύστημα για να λειτουργήσει είναι το γνωστό σε όλους (και λατρεμένο από περισσότερους) χρήμα. Το ορισμένο ως χρήμα, κονδύλια κτλ μπορεί να προκύψει από άλλες διεργασίες, τα οποία δεν αφορούν το συγκεκριμένο σύστημα. Πάμε παρακάτω λοιπόν. Κάτι άλλο βασικό για να «τρέξει» ο «επωαστήρας» αυτός δεν είναι τίποτα άλλο από συγκεκριμένες περιβαλλοντικές συνθήκες τις οποίες τις αφήνω στο συγκεκριμένο παράδειγμα ίδιες όπως στις βιολογικές επιστήμες και είναι η θερμοκρασία, το pH και το οξυγόνο (δεν είναι αναερόβια ζύμωση το όλο πράγμα).

Αν όλα τα παραπάνω είναι ρυθμισμένα ώστε να υπάρχει μέγιστη δυνατή απόδοση, τότε ο χώρος έξω από το σύστημα, έχει να κερδίσει σε όλα τα προϊόντα που αναφέρονται παραπάνω. Ο χώρος αυτός που οριοθετείται εκτός του συστήματος είναι το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, η οικονομική δραστηριότητα, ο πολιτισμός και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς (και να έχει σχέση φυσικά).

Οπότε έχουμε τα παρακάτω σενάρια που μάλλον ισχύουν στην ελληνική πραγματικότητα.

1.Το κράτος αποφασίζει να μειώσει/μην αυξήσει την είσοδο «πόρων» στο σύστημα. Όταν εισάγονται πόροι στην πλειοψηφία τους είναι κακής ποιότητας και παρέχονται πρόχειρα και βιαστικά δίχως σχεδιασμό.

2. Οι συνθήκες του περιβάλλοντος είναι τέτοιες που αυξάνουν την θερμοκρασία στο χώρο του συστήματος, την οξύτητα και τον αερισμό των μυαλών μερικών. Το αποτέλεσμα είναι να πέφτει η αποδοτικότητα του συστήματος, πολλοί από τους καταλύτες – φοιτητές να απομακρύνονται από το σύστημα (περαιτέρω μείωση της απόδοσης σε προϊόντα) είτε στο εξωτερικό είτε να αποτραβιούνται από την ακαδημαϊκή ζωή αδιαφορώντας και τα τελικά προϊόντα εκτός από λιγότερα να είναι και κακής ποιότητας.

3.Κάποιος έχει τη φαεινή ιδέα ενώ δεν μπορεί να λύσει τα ζητήματα (1) και (2), τα οποία είναι βασικά για το σύστημα, να εισάγει σε αυτό κάτι που λέγεται αναστολέας. Ο ρόλος του αναστολέα ή ανταγωνιστή είναι να δεσμεύει μια μερίδα από τους καταλύτες-φοιτητές, μειώνοντας το βαθμό της απόδοσης σε προϊόντα, χρησιμοποιώντας το ίδιο υπόστρωμα πάντα, το οποίο λέγεται παιδεία. Από τη στιγμή που ο αναστολέας δεν είναι καταλύτης στο συγκεκριμένο σύστημα δεν μπορεί σε Κ.Σ (κανονικές συνθήκες) να παράγει της ίδιας ποιότητας προϊόντα.

4.Κάποιος ακόμα πιο έξυπνος ενώ δεν έχει ασχοληθεί με τα ζητήματα (1) και (2) και προωθώντας τη στρατηγική (3) θέλει να μειώσει περισσότερo την ικανότητα των καταλυτών να παράγουν «προϊόντα» εισάγοντας στο σύστημα αντιβιοτικούς παράγοντες όπως ΜΑΤ, τραμπούκους, συνδικαλιστές της κλανιάς, μπάχαλους και λοιπά στοιχεία, που μειώνουν τον ικανό πληθυσμό των καταλυτών με εκθετικό ρυθμό.

Εγώ τα έχω παρατήσει, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι για να δουλέψει το σύστημα.