klē-ˈshā

Στο μικρό μου γερμανικό χωριό , μακρυά από βλέμματα και πολλούς Έλληνες, η ζωή κυλάει αργά και ήρεμα τελειοποιώντας τις μαγειρικές μου ικανότητες, αλλά και αυτό έχει καταντήσει κλισέ πλέον.Τα κλισέ τελικά τα μισούμε αλλά μήπως δεν είμαστε μόνο μια συλλογή από κλισέ που προσπαθεί μονίμως να αυτοπροσδιοριστεί ως μη κλισέ με έναν πολύ κλισέ τρόπο.Συγνώμη για την προηγούμενη πρόταση αλλά είναι αστείο να γράφεις μια πρόταση με τόσο κλισέ τρόπο, προσπαθώντας να μην την παρουσιάσεις σαν κλισέ ενώ κατηγορείς τα κλισέ.

Έχω έναν φίλο που βρίσκει αστεία τα κλισέ που ακούμε όποτε γυρνάμε στα πάτρια..."Εκεί να μείνεις, την καλύτερη δουλειά έκανες, μην γυρίσεις ποτέ, εδώ δεν έχει τίποτα".Αστείοι τους όλοι και ακόμα πιο αστείο το γεγονός ότι δεν μου αρέσει να ακούω την άποψη του άλλου όταν δεν θέλω.Δεν με ενδιαφέρει η άποψή σου και δεν την πολυσέβομαι.

Επίσης κλισέ αλλά για μισό λεπτό.Τι σημαίνει η λέξη κλισέ?

"A cliché or cliche (pronounced klē-ˈshā) is a saying, expression, idea, or element of an artistic work which has been overused to the point of losing its original meaning or effect, rendering it a stereotype, especially when at some earlier time it was considered meaningful or novel. ..."

Άρα ο βιασμός μιας ιδέας, ενός στοιχείου(ε?) ή ενός καλλιτεχνικού έργου πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία στα επίπεδα που θα ζήλευε ο κλισέ της καρδιάς μας, φτάνει να γίνεται κάτι το τετριμμένο, κάτι το στερεότυπο.Επίσης ενδιαφέρον αλλά το κλισέ κουβαλάει μια μελαγχολία μιας και κάποτε ήταν κάτι το καινούριο, κάτι το καινοτόμο, περιείχε περισσότερα νοήματα και λίγοι μπορούσαν να το αντιληφθούν σε βάθος.Αυτοί οι λίγοι και από την άλλη οι πολλοί και κάπου στην πορεία το μελαγχολικό κλισέ.Προτιμώ τους λίγους.

Δεν θυμάμαι πώς ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση.Ίσως επειδή πειραματίζομαι σε αυτή τη φάση με έναν κλισέ τρόπο στο αράδιασμα κάτι του διαφορετικού δίχως να χρειάζεται να χαρακτηριστεί κλισέ.
Σιχαίνομαι τα κλισέ...μα τί κλισέ.

---->άσκηση για το σπίτι.Κοιτάξτε γύρω σας και ξεκινήστε να εντοπίζετε τα κλισέ.

Σήμερα...

...έγραψα εδώ ένα κείμενο που δεν μπορεί να συγκριθεί τίποτα μαζί του.Θα έκανε τον Κοέλιο να αυτοκτονήσει από τη ζήλια του, το Νίτσε να ανυπομονεί να με γνωρίσει μετά θάνατον, τον Έκο να τα παρατάει όλα και να πάει να ζήσει στην Παπούα-Νέα Γουινέα ως καλλιεργητής αμοιβάδων, τον Μαρξ να νοιώθει απόφοιτος προνηπίων και τον Πούλιτζερ τον ίδιο να κατεβαίνει σε αυτήν εδώ τη Γη για να μου παραδώσει το βραβείο.

Στη συνέχεια το έσβυσα...Και από την οθόνη και από το μυαλό μου.
Όχι, ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο.

ΥΓ:Σήμερα με ρώτησε κάποιος αν γράφω σε κάποιο μπλόγκ.Του απάντησα κατηγορηματικά όχι και έστρεψα αλλού το βλέμμα.Ντρεπόμουν.

Προσφέρω λύσεις

Φοράω ακόμα τη μαύρη μου καπαρντίνα.Μυρίζω ουίσκυ και καπνό.Παρόλα αυτά έχω κάτσει πάνω από το πληκτρολόγιο να γράψω κάτι.Δεν θα γράψω για τα γενετικά τροποποιημένα, ούτε για το πόσο μαλάκας είναι ο Μουζουράκης.
Επίσης δεν θα γράψω για το πόσο βλαβερές είναι κάποιες συνήθειες ή για το ότι οι εκλογές στην Ελλάδα έχουν γίνει δεύτερη φύση μας, σαν να είμαστε φρέσκοι έξω από τον ΟΚΑΝΑ και ζητάμε λίγο μεθαδόνη ή πρέζα.

Στα χνάρια που μόνο εγώ έχω χαράξει ξαναποστάρω το κάτωθι κλίπ για να το εμπεδώσετε καλύτερα.Ίσως τότε και μόνο τότε να βρείτε τη σωτηρία.