Φταίει το σύστημα?

"Λουλούδια για την κυρία"

Aκούω συνεχώς γύρω μου ότι ένα από τα πιο δυνατά trends στην επιστήμη και την τεχνολογία είναι το Interdisciplinary ύφος των διαφόρων ρευμάτων, τα οποία παντρεύουν διαφορετικούς χώρους και γεννούν υβριδικά σχήματα πιο αποδοτικά και επικερδή για την επιστήμη και το κοινωνικό σύνολο. Εδώ κάποιοι άλλοι πιο μάγκες γράφουν για το νευρωνικό βουδισμό...

Σε αυτό το μοτίβο και επειδή τον τελευταίο καιρό με απασχολούν επίμονα κάποια θέματα μηχανικής βιολογικών αντιδράσεων, σκέφτηκα τί άλλο.Να προσπαθήσω να αναλύσω κάποιο θέμα (όσο πιο φλέγον τόσο πιο ψαρωτικό το αποτέλεσμα) με μια Interdisciplinary ματιά συνδυάζοντας βιοαντιδραστήρες και κάτι άλλο. Για να δούμε θα πετύχει?

Ξεκινώ λοιπόν.

Ας θεωρήσουμε τον χώρο των πανεπιστημίων ως ένα σύστημα συγκεκριμένου όγκου, όπου οι ζωντανοί καταλύτες είναι οι φοιτητές και το υπόστρωμα, το οποίο χρειάζονται είναι η παιδεία. Το υπόστρωμα είναι πολύ βασικό γιατί δίχως αυτό οι καταλύτες δεν μπορούν να παράγουν προϊόντα όπως η επιστημονικότητα (κάποιοι τα αποκαλούν πλέον προσόντα σε C.Vs), πολιτική (του πολίτη) συνειδητοποίηση, κριτική στάση, ορθολογισμός κτλ.Το ωραίο είναι ότι μερικές φορές το σύστημα ανατροφοδοτείται από τα προϊόντα του και προκύπτει υψηλής στάθμης έρευνα, καλύτερη λειτουργία σε optimized συνθήκες κτλ. Όπως κάθε σύστημα χρειάζεται μια σταθερή εισροή από κάποιους παράγοντες, ώστε να μπορέσει να γίνει η παραγωγή των παραπάνω «προϊόντων» σε υψηλούς ρθυμούς αλλά και με υψηλή ποιότητα άρα και αξία. Αυτοί οι παράγοντες είναι οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οι υποδομές όπως βιβλιοθήκες, εστίες, εργαστήρια, χώροι πολυμέσων κτλ και φυσικά κι άλλα πολλά τα οποία προκύπτουν από τη μετατροπή χρήματος σε αυτά.

Πάρα πολύ ωραία.Οπότε ένας σημαντικός παράγοντας που απαιτεί το σύστημα για να λειτουργήσει είναι το γνωστό σε όλους (και λατρεμένο από περισσότερους) χρήμα. Το ορισμένο ως χρήμα, κονδύλια κτλ μπορεί να προκύψει από άλλες διεργασίες, τα οποία δεν αφορούν το συγκεκριμένο σύστημα. Πάμε παρακάτω λοιπόν. Κάτι άλλο βασικό για να «τρέξει» ο «επωαστήρας» αυτός δεν είναι τίποτα άλλο από συγκεκριμένες περιβαλλοντικές συνθήκες τις οποίες τις αφήνω στο συγκεκριμένο παράδειγμα ίδιες όπως στις βιολογικές επιστήμες και είναι η θερμοκρασία, το pH και το οξυγόνο (δεν είναι αναερόβια ζύμωση το όλο πράγμα).

Αν όλα τα παραπάνω είναι ρυθμισμένα ώστε να υπάρχει μέγιστη δυνατή απόδοση, τότε ο χώρος έξω από το σύστημα, έχει να κερδίσει σε όλα τα προϊόντα που αναφέρονται παραπάνω. Ο χώρος αυτός που οριοθετείται εκτός του συστήματος είναι το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, η οικονομική δραστηριότητα, ο πολιτισμός και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς (και να έχει σχέση φυσικά).

Οπότε έχουμε τα παρακάτω σενάρια που μάλλον ισχύουν στην ελληνική πραγματικότητα.

1.Το κράτος αποφασίζει να μειώσει/μην αυξήσει την είσοδο «πόρων» στο σύστημα. Όταν εισάγονται πόροι στην πλειοψηφία τους είναι κακής ποιότητας και παρέχονται πρόχειρα και βιαστικά δίχως σχεδιασμό.

2. Οι συνθήκες του περιβάλλοντος είναι τέτοιες που αυξάνουν την θερμοκρασία στο χώρο του συστήματος, την οξύτητα και τον αερισμό των μυαλών μερικών. Το αποτέλεσμα είναι να πέφτει η αποδοτικότητα του συστήματος, πολλοί από τους καταλύτες – φοιτητές να απομακρύνονται από το σύστημα (περαιτέρω μείωση της απόδοσης σε προϊόντα) είτε στο εξωτερικό είτε να αποτραβιούνται από την ακαδημαϊκή ζωή αδιαφορώντας και τα τελικά προϊόντα εκτός από λιγότερα να είναι και κακής ποιότητας.

3.Κάποιος έχει τη φαεινή ιδέα ενώ δεν μπορεί να λύσει τα ζητήματα (1) και (2), τα οποία είναι βασικά για το σύστημα, να εισάγει σε αυτό κάτι που λέγεται αναστολέας. Ο ρόλος του αναστολέα ή ανταγωνιστή είναι να δεσμεύει μια μερίδα από τους καταλύτες-φοιτητές, μειώνοντας το βαθμό της απόδοσης σε προϊόντα, χρησιμοποιώντας το ίδιο υπόστρωμα πάντα, το οποίο λέγεται παιδεία. Από τη στιγμή που ο αναστολέας δεν είναι καταλύτης στο συγκεκριμένο σύστημα δεν μπορεί σε Κ.Σ (κανονικές συνθήκες) να παράγει της ίδιας ποιότητας προϊόντα.

4.Κάποιος ακόμα πιο έξυπνος ενώ δεν έχει ασχοληθεί με τα ζητήματα (1) και (2) και προωθώντας τη στρατηγική (3) θέλει να μειώσει περισσότερo την ικανότητα των καταλυτών να παράγουν «προϊόντα» εισάγοντας στο σύστημα αντιβιοτικούς παράγοντες όπως ΜΑΤ, τραμπούκους, συνδικαλιστές της κλανιάς, μπάχαλους και λοιπά στοιχεία, που μειώνουν τον ικανό πληθυσμό των καταλυτών με εκθετικό ρυθμό.

Εγώ τα έχω παρατήσει, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι για να δουλέψει το σύστημα.