ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ(?)

(Update 1.7.07)
Κι ενώ η στάχτη αιωρείται ακόμα στον ουρανό και οι κορμοί καπνίζουν απο τις πυρκαγιές των τελευταίων ημερών σε δάση σε όλη την Ελλάδα, ενεργοποιήθηκαν πολλοί πολίτες με στόχο την αναδάσωση των περιοχών που κάηκαν και να δημιουργηθεί ενας χώρος διαλόγου για τις επιλογές/μέσα που υπάρχουν.Μια από αυτές τις πρωτοβουλίες μέσα στη μπλογκόσφαιρα είναι και το www.anadasosi.blogspot.com, το οποίο έχει ως στόχο όχι μόνο την αναδάσωση σε περιπτωση που αυτό ειναι εφικτό αλλά και την "επαγρύπνηση,την ενημέρωση και τη δημοσιοποίηση",για τις καμμένες εκτάσεις σε όλη την επικράτεια.Παρόλα αυτά πολλοί, και τους εκτιμώ για αυτό το λόγο, είναι έτοιμοι να αρχίσουν αμέσως την αναδάσωση.

Πέτυχα όμως το παρακάτω άρθρο του Παύλου Κωνσταντινίδη που δηλώνει ερευνητής του ΕΘ.Ι.ΑΓ.Ε (Εθνικό Ίδρυμα Αγροτικής Έρευνας) εδώ. Μερικά από τα κυρίως σημεία του υποστηρίζουν ότι παρόλο που η αναδάσωση φαντάζει στο μυαλό όλων μας ως μια από τις άμεσες ενέργειες για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, παρόλα αυτά φαίνεται να είναι λανθασμένη.Αναδημοσιεύω λοιπόν μερικά σημεία:

"Θολώνει το νου η ενημέρωση που παρέχεται στους πολίτες κάθε φορά που μια δασική πυρκαγιά βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα ΜΜΕ, με τη λειτουργική αρχή τους ότι η κακή είδηση πουλά περισσότερο, τροφοδοτούν το συναίσθημα με εικόνες καμένων δέντρων, ζώων, σπιτιών... Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα ρεπορτάζ είναι ότι δεν υπάρχει αύριο μετά τη φωτιά. "

"Οι εντολές αποκατάστασης των καμένων εκτάσεων έχουν μόνο ποσοτικές παραμέτρους. Ποτέ ποιοτικές. Κανέναν δεν ενδιαφέρει τι φυτεύεται, αρκεί οι φυτεύσεις να καλύπτουν μεγάλη έκταση. Στο πληγωμένο από τη φωτιά οικοσύστημα καλούνται τα σχολεία, οι φορείς, οι σύλλογοι, οι πολίτες γενικά, να συμμετάσχουν σε άχρηστες και πολλές φορές επιζήμιες αναδασώσεις. Αγνοείται απ' όλους ότι η φύση έχει προστατέψει και έχει φυλάξει πλούσιο αναγεννητικό υλικό, που είναι έτοιμο να ξαναδημιουργήσει το δάσος. Βαριά μηχανήματα, προκειμένου να ανοίξουν χώρους φύτευσης, ξηλώνουν τους θάμνους, που θα παραβλάσταιναν σύντομα και θα προστάτευαν άμεσα το έδαφος. Οι σπόροι των πεύκων σκεπάζονται με το χώμα του οργώματος ή συνθλίβονται από τις ρόδες των οχημάτων. Στη θέση των ντόπιων, άριστα προσαρμοσμένων, φυτών τοποθετείται ό,τι διαθέσιμο έχουν τα κρατικά φυτώρια, όπως αγγελικές, πικροδάφνες, πυράκανθοι, που προορίζονται για τα πάρκα ή τις αυλές των σπιτιών και είναι τελείως ακατάλληλα για δασικά οικοσυστήματα.Ο φόβος των πλημμυρών οδηγεί στην υπερβολή των αντιπλημμυρικών έργων. Υπερεκτιμώντας την προστασία που προσφέρουν τα δάση από τις πλημμύρες, φορείς όπως η Δασική Υπηρεσία και οι Οργανισμοί Αποχέτευσης κατασκευάζουν φράγματα λίγα μόλις μέτρα μακρύτερα το ένα από το άλλο. Ωστόσο, τα φράγματα οικολογικά κάνουν το μικρότερο κακό. Μεγαλύτερο προκαλούν τα αντιδιαβρωτικά έργα. Για την προστασία του εδάφους από τη διάβρωση σε περίπτωση ισχυρής βροχής τοποθετούνται τα τελευταία χρόνια χιλιάδες μέτρα ξηρών κλαδιών, που προέρχονται από τα καμένα δέντρα, ή και ολόκληρων κορμών. Τα κλαδοπλέγματα και τα κορμοδέματα, όπως ονομάζονται, τοποθετούνται σε γραμμές, κατά μήκος των χωροσταθμικών καμπυλών, σε απόσταση 10 μέτρων περίπου η μία γραμμή από την άλλη. Οι εμπνευστές τους θεώρησαν ότι, όταν η αναγέννηση του οικοσυστήματος αρχίσει από μόνη της να προστατεύει το έδαφος, τα κλαδοπλέγματα, ως οργανική ύλη, θα έχουν αποσυντεθεί. Δεν υπολόγισαν, όμως, ότι οι σαπροφυτικοί μύκητες δυσκολεύονται να αναπτυχθούν στις ιδιαίτερα θερμές και ξηρές μεσογειακές κλιματικές συνθήκες. Όταν υπάρχουν κλαδοπλέγματα που τρία χρόνια μετά την τοποθέτησή τους δεν έχουν ακόμη χάσει της ξηρές βελόνες τους, πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να διαλυθεί ένα κλαδί πάχους 2 έως 3 εκατοστών; Έτσι, τοποθετούνται στα δάση μας χιλιάδες μέτρα ξηρής, ιδιαίτερα εύφλευκτης ύλης σε διάταξη καύσης. Το 1998 μεγάλο μέρος της Πεντέλης ξανακάηκε μέσα σε τρία χρόνια, καθώς η φωτιά εκμεταλλεύτηκε αυτές τις κατασκευές για την εξάπλωσή της. Σε 17,000 στρέμματα διπλοκαμένου δάσους η υποβάθμιση του οικοσυστήματος είναι μη αναστρέψιμη. Πραγματική καταστροφή."

Ακόμα σύμφωνα με άρθρο της Καθημερινής εδώ αμφισβητείται η αναδάσωση ως η σωστή τακτική μετά από μια δασική πυρκαγιά. Οπότε μήπως το κύριο μέλημα όλων μας θα πρέπει είναι η πρώθηση της προστασίας της καμμένης περιοχής από καταπατητές, την Εκκλησία, το κράτος (Νόμος 3208/2003) και όλους τους καλοθελητές που βλέπουν καμένη γη και ονειρεύονται εύκολο πλουτισμό (επέκταση Μον Παρνές)?Ισως η καλύτερη λύση είναι να αφήσουμε στον πλέον ειδικό την αναδάσωση (τη φύση) και εμείς να κάνουμε ότι είναι δυνατό για να μην μπούμε εμπόδιο.